Antonio Lucio Vivaldi urodził się 4 III 1678 w Wenecji. Jeden z najwybitniejszych twórców muzyki epoki baroku.

Jego dorobek kompozytorski obejmuje niemal wszystkie gatunki i formy uprawiane w okresie baroku. Indywidualny styl Antonia Vivaldiego przejawia się najpełniej w jego dziełach instrumentalnych, w koncertach na instrumenty smyczkowe, zwłaszcza w wirtuozowskich koncertach skrzypcowych pogrupowanych często w cykle, np. La Stravaganza i Cimento dell’Armonia e dell’Invenzione, w którego skład wchodzą m.in. Cztery pory roku.

Dowodem uznania, jakim cieszył się Vivaldi u współczesnych, są transkrypcje jego koncertów skrzypcowych dokonane przez J.S. Bacha. Dzieła Vivaldiego odegrały ważną rolę w kształtowaniu się nowych prądów stylistycznych, wywarły wpływ nawet na klasyków wiedeńskich.

Uczył się u swego ojca, Giovanniego Battisty, skrzypka przy bazylice Św.
Marka w Wenecji. Po otrzymaniu 1703 święceń kapłańskich działał do 1740
w rodzinnym mieście jako wybitny dyrygent, kompozytor i nauczyciel
muzyki w sierocińcu Ospedale della Pietà. W latach 1718–20 pełnił
funkcję maestro di cappella da camera na dworze margrabiego F.
Hesse-Darmstadt w Mantui. Był cenionym wirtuozem skrzypiec, wzbogacił
technikę gry na tym instrumencie, stosując m.in. nowe sposoby
wydobywania dźwięku, grę w wysokich rejestrach, przestrajanie; w
koncertach wiolonczelowych zastosował po raz pierwszy skracanie strun za
pomocą kciuka.

Vivaldi pozostawił ponad 450 koncertów na instrumenty solowe z towarzyszeniem instrumentów smyczkowych i basso continuo, m.in. L’Estro armonico — 12 koncertów na 1, 2 i 4 skrzypiec z wiolonczelą, 18 koncertów na 3 skrzypiec i altówkę, liczne koncerty skrzypcowe, np. po 12 koncertów w cyklach: La Stravaganza, Il Cimento dell’Armonia e dell’Invenzione, La Cetra, 6 koncertów na flet, także koncerty obojowe, fagotowe, wiolonczelowe, mandolinowe, na violę d’amore; 63 symfonie i koncerty orkiestrowe; 97 sonat, m.in. 12 sonat da camera na 2 skrzypiec i basso continuo, 18 sonat na skrzypce i basso continuo; 48 oper, 24 kantaty świeckie, serenady, arie; muzykę kościelną (20 psalmów, 7 części mszalnych, 4 magnifikaty, 11 motetów, hymny, sekwencje). 

Cztery pory roku (Le quattro stagioni) – cykl 4 koncertów skrzypcowych umieszczony w wydanym w 1725 roku zbiorze 12 koncertów op.8  pt „Spór między harmonią a wyobraźnią”. Mogły być napisane już w latach 1716-1717, a wydane zostały drukiem po raz piewrszy w Amsterdamie w 1725 roku (zatem obchodzimy 300-lecie od wydania Dzieła), z dedykacją czeskiemu hrabiemu Wenzelowi von Morzin, który był mecenasem Vivaldiego. To koncerty będące doskonałym przykładem muzyki ilustracyjnej. Powstały na podstawie anonimowych sonetów. W partyturze zaznaczono, które fragmenty sonetów odnoszą się do której części muzyki.

Była to rewolucja w koncepcji muzycznej: Vivaldi opisuje muzyką płynące potoki, śpiewające ptaki (z różnych gatunków, każdy specjalnie scharakteryzowany), pasterza i jego szczekającego psa, brzęczących muchy, burze, pijanych tancerzy, imprezy myśliwskie, zimowe krajobrazy, upały i wiatry…

Antonio Vivaldi całe życie tworzył w Wenecji. Zmarł jednak w Wiedniu 28 VII 1742roku.